Dit keer gaan we terug naar 2021, de tijd waarin we nog leefden met de coronamaatregelen. De 1,5 meter afstand, gesloten winkels en restaurants, mondkapjes… en in de natuur was het drukker dan ooit. Alleen op een doordeweekse dag, wanneer de scholen weer open waren, verwachtte ik eigenlijk weinig mensen in het bos. Hooguit een paar wandelaars met of zonder hond, een jogger hier en daar, of misschien een vroege ruiter die met zijn paard op pad was.
Die ochtend hing er een dichte mist, wat voor mij het perfecte moment is om in de bossen te gaan fotograferen. Matsi (onze vorige hond) had ik meegenomen, zodat hij meteen zijn ochtendronde had gedaan. We wonen op slechts vijf minuten rijden van het bos, dus hij vond het nooit erg om eerst even in de auto te stappen.
De wandeling begon rustig, maar na een halfuurtje lopen en de bovenstaande foto had gemaakt, kwam daar al snel verandering in. We hoorden ineens veel geschreeuw, dus dacht ik dat er misschien iets met iemand aan de hand was. Matsi keek in de richting van het geluid, dus gingen we die kant op. Al snel bleek dat een groep jongeren in sportkleding door het bos aan het rennen en verstoppen was. Een rustige boswandeling met Matsi en mijn camera zat er dus niet in.
Dat heeft voor mij de pret niet bedorven, want het licht was fantastisch! Matsi vermaakt zich overal in het bos, dus voor hem maakt het niet uit waar we lopen. Het was alleen soms wat lastig om geen mensen in beeld te krijgen, daarom besloot ik een stukje verder het bos in te gaan, waar het wel rustig was. Het deel dat ik eigenlijk van plan was te fotograferen, doe ik dan een andere keer wel, dacht ik.
Na een heerlijke ochtendwandeling in het Noordbargerbos gaf ik Matsi een koekje en zette ik zelf een kop thee. Ik ging op de bank naast hem zitten, maar nog voordat ik mijn eerste slok kon nemen, werd Matsi niet goed. In eerste instantie dacht ik dat hij zich had verslikt, maar al snel bleek dat hij een epileptische aanval had en kort daarna volgde er nog een tweede. We waren snel bij de dierenarts, maar diezelfde avond kreeg hij opnieuw een aanval. De volgende dag volgden direct verdere onderzoeken. Helaas bleek het geen goed nieuws: Matsi had een hersentumor.
Het was een kwestie van tijd, maar we hebben gelukkig nog een paar mooie momenten met hem kunnen beleven. Een grote boswandeling was echter niet meer verantwoord, dus een volgende keer kwam er niet meer. Nu, vier jaar later, ben ik nog steeds niet terug geweest op die plek. Hoewel ik inmiddels weer regelmatig in het Noordbargerbos kom, is het er nog steeds niet van gekomen.
You might also like
Leave a reply